ΤΥΦΛΟ ΧΤΥΠΗΜΑ

  Απόγευμα  Σαββάτου  στο Μαρκόπουλο, ένας αγώνας μεταξύ δύο γυναικείων ομάδων, από αυτές που λέμε πρωταγωνίστριες  στο πρωτάθλημα της Α1 Γυναικών, ήταν λόγος που μετά από είκοσι πέντε χρόνια  που ασχολούμαι με το βόλευ με έκανε,  να φύγω από το γήπεδο τόσο θυμωμένος, αλλά και τόσο προβληματισμένος.
  Είναι αδύνατον να καταλάβει κάποιος που έχει μάθει να μπαίνει σε ένα κλειστό γυμναστήριο, είτε για να αγωνισθεί ή ως θεατής, τον λόγο που έγινε αυτή η δολοφονική επίθεση, γιατί τέτοια ήταν, όπως θα έλεγαν και οι άνθρωποι της αντιτρομοκρατικής, τυφλό χτύπημα, χωρίς κανείς από αυτούς που συμμετείχαν να υπολογίζουν τις παράπλευρες απώλειες. Δεν θέλω να φανταστώ, τι θα είχε συμβεί εάν οι φωτοβολίδες που έριξαν αδιάκριτα στο εσωτερικό του κλειστού, είχαν βρει το στόχο τους.
   Πριν όμως δούμε  το γιατί έγινε, πρέπει να δούμε το πως έγινε.
Εφθασα στο κλειστό, μιάμιση  ώρα  πριν την έναρξη του αγώνα και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η ιδιαίτερα μεγάλη αστυνομική δύναμη για τα δεδομένα της συνάντησης, πράγμα που σχολίασα με κάποιον από τους παράγοντες. Η υπόλοιπη ώρα μέχρι και την έναρξη του αγώνα, κύλισε σε εορταστικό θα έλεγα κλίμα αφού ήταν το πρώτο παιχνίδι της ομάδας στην έδρα της, με τις κερκίδες να γεμίζουν  κόσμο όλων των ηλικιών.  Στη μία κερκίδα υπήρχαν καμία πενηνταριά οργανωμένοι φίλαθλοι που μετά την παρουσίαση των ομάδων, με το τραγούδι τους, άρχισαν να συμμετέχουν στο ήδη διαμορφωμένο όμορφο κλίμα. Αυτό όμως κράτησε όχι παραπάνω από πέντε λεπτά,  παρατήρησα ότι το τραγούδι των οργανωμένων σταμάτησε και αφού μάζευαν άτακτα τα πανώ τους πήδαγαν από τις εξέδρες, φωνάζοντας <<είναι μέσα, μας την πέσανε>> Και τότε έγινε η επίθεση, κομάντος θα έλεγα, με χημικά, φωτοβολίδες, λοστούς, πέτρες, ξύλα. Οι θεατές παρακολουθούν αποσβολωμένοι, οι παίκτριες  προσπαθούν  να προστατευθούν, το κλειστό γυμναστήριο μετατρέπεται σε πεδίο μάχης για πέντε λεπτά!! Πέντε λεπτά που θα μείνουν  για πάντα χαραγμένα στις  ψυχές  των παιδιών που ήταν εκεί, πέντε λεπτά που πλήγωσαν το ήδη λαβωμένο άθλημα!!!
   Πως όμως κατάφεραν να φθάσουν <<οι κομάντος>> με τόσο βαρύ οπλισμό χωρίς στην είσοδο να τους σταματήσουν οι αστυνομικοί:
   Πως οι <<οργανωμένοι>> αφού ήταν μέσα ανίχνευσαν την παρουσία των εισβολέων;
   Πως γνώριζαν την ταυτότητα τους;
Είναι ερωτήματα που οι απαντήσεις τους θα ήταν χρήσιμες για  να αποφύγουμε στο μέλλον τέτοιου είδους συμβάντα, που μόνο κακό προκαλούν.
  Η αίσθηση όμως που έχω είναι πως θα αντιμετωπισθεί ως μία υπόθεση ρουτίνας, ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ οργανωμένων φιλάθλων και σαν τέτοια θα μπει στο αρχείο. Η απορία μου και νομίζω των περισσοτέρων είναι γιατί αυτές <οι συναντήσεις>> μεταξύ των οργανωμένων γίνονται με αφορμή αγώνες βόλευ και μάλιστα γυναικών, σε κλειστά γυμναστήρια που είναι πιο εύκολα να προστατευθούν.
   Αντιλαμβάνομαι ότι τα γεγονότα μας έχουν ξεπεράσει και πριν θρηνήσουμε θύματα, θα πρέπει εμείς οι παράγοντες του αθλήματος να αφήσουμε την εσωστρέφεια και τους αφορισμούς να διεκδικήσουμε και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, ώστε μόνοι μας να προστατέψουμε το άθλημα που αγαπάμε!!!! Είναι παρακαταθήκη που πρέπει να διαφυλάξουμε, το γεγονός ότι το βολευ είναι καθαρό και μπορεί να το παρακολουθήσει όλη η οικογένεια. Ας μην δημιουργήσουμε τουλάχιστον με ευθύνη μας γκρίζες ζώνες.